Rozdział 9

Zaproszenie

„Dom – to nie miejsce, gdzie mieszkasz, ale miejsce, gdzie cię rozumieją.”  – Christian Morgenstern

Maggie nie wiedziała co powiedzieć. Przełknęła głośno ślinę, bo wiedziała, że to co mówi Julie jest prawdą. Musiała wiedzieć i odnaleźć Emily.

Minęło trochę czasu, stosów było kilka i tylko jeden adres rodzinnego domu jej ojca. To był koszmar, który musiała przeżyć. Kosztowało ją to dużo wysiłku, gdyż musiała wrócić do wspomnień. Szczególnie do tych z Justinem. Justin i Emily byli oczkiem w jej głowie, nie mogła odpuścić. Musiała się poświęcić dla nich.

W końcu Julie znalazła adres, następnego dnia po katastrofie. Wyrwała ten kawałek gazety, po czym obie wybiegły błyskawicznie z biblioteki, bez pożegnania. Stanęły przed nią, aby złapać oddech, a Julie zaczęła szperać na mapie w telefonie gdzie to jest.

– Jesteś pewna, że to właściwy adres? – zapytała blondynka, przeczesując ręką włosy. Chciała upewnić się, że to dobry adres.

Julie była w stu procentach pewna.

– Tak – kiwnęła głową. – To na pewno ten.

– Zadzwonię do Justina i zapytam jak się czuję – westchnęła.

– Nie! Nie, nie teraz. Teraz musimy jechać!

– Julie, Justin teraz jest najważniejszy. Jest w ciężkim stanie, muszę przy nim być...

Julie odpuściła. Stwierdziła, że powinna wraz z nią pojechać i poinformować o tym Luke’a i Justina. Oboje pewnie bardzo się martwili, więc nie zdziwiłoby Julie, gdyby Maggie znalazła się w ramionach Justina, który całowałby jej całą twarz, a Luke odetchnąłby z ulgą na widok siostry i pojechaliby do domu. Rzeczywistość była inna. Chciała im pomóc i starała się robić to najlepiej jak może. Z resztą zauważyła, że między nimi zaczynało się psuć, a nie chciała patrzeć jak ta miłość się rozpada, bo przecież zbyt mocno się kochali.

Schowawszy telefon do kieszeni, złapały taksówkę i z powrotem udały się w kierunku szpitalu. Julie przy okazji poinformowała Luke’a, aby zjawił się pod szpitalem. Tak też się stało. Luke zjawił się na swoim motocyklu błyskawicznie, Maggie po przywitaniu się z kuzynem natychmiast udała się z karteczką owego adresu zamieszkania Jamesa, gdy był dzieckiem. Uważała, że powinna pokazać to Justinowi i oboje tam pojechać. Taki przecież był ich cel.

Zapukała w drzwi, które były otwarte, a Justin leżał na łóżku odkryty. Usiadł twarzą do okien, tyłem do blondynki, po czym starał się ostrożnie postawić bose stopy na zimnej podłodze. Syknął i głośno odetchnął, czując przeszywający ból w udzie. Był jednak mniejszy niż wtedy, gdy został postrzelony. Jego klatka piersiowa szybko się unosiła i opadała. Miał poczochrane włosy. Postanowił usiąść, bo ból był zbyt silny.

Maggie podeszła do niego ostrożnie i położyła dłoń na jego ramieniu. Raptownie odwrócił głowę ku niej, ale wcale się specjalnie nie cieszył. Znała ten wyraz twarzy. Był wciąż zły.

– Przestań się złościć, proszę – szepnęła, całując go delikatnie w policzek. Był lodowaty. Dotknęła opuszkami palców drugiego i zaczęła leniwie masować. – Jest wszystko dobrze. Powinieneś się cieszyć, że żyję.

– Kochanie jak? Odpowiedz mi. Cieszę się, że żyjesz, ale cieszyłbym się bardziej, gdybyś była jak najbliżej mnie. Wiesz co mogło ci się stać, nie posłuchałaś.

Jego ton głosu wcale nie wskazywał, że mógłby być zły. Wręcz przeciwnie. Był taki jak rok temu – czuły, romantyczny, a chrypka w jego głosie bardzo podniecająca.

– Nie mam szesnastu lat, Justin. Jestem dorosła, chcę odzyskać córkę i wrócić z wami do domu. Do Los Angeles. Tam gdzie powinniśmy być. Cały czas. Patrzeć jak dorasta. Emily pewnie nie chciałaby, abyśmy się kłócili, więc staraj się nie być nadopiekuńczy, dobrze?

Justin zwrócił usta ku jej twarzy i chwycił zębami malinowe wargi dziewczyny. Całował ją z pasją, z troską. Tak jak kiedyś. Wiedział co ma na myśli jego ukochana, lecz świadomość i strach, że mógłby ją stracić było silniejsze niż zdrowy rozsądek. Nie wybaczyłby sobie tego. Utraty Maggie i Emily.

Maggie odwzajemniała każdy pocałunek i wsunęła rękę na jego tors i zaczęła masować klatkę piersiową oraz obojczyki.

– Kocham jak mnie dotykasz – warknął w usta Maggie. Złapał jej dłoń i ucałował. Uśmiechnęła się, następnie wyjmując z tylnej kieszeni spodni kartkę.

– Mam coś dla ciebie. – Kartka owinięta była między palcami dziewczyny, a Justin chwycił ją sprytnie i odczytał.

– To jakiś adres – zauważył.

– Tak, to adres domków gdzie wydarzyła się ta katastrofa. Z Julie się dzisiaj naszukałyśmy, ale chyba warto tam pojechać i czegoś się dowiedzieć.

– Jaki to ma związek z Emily? – prychnął.

– Pomyśl. Tam gdzie jest James, jest i Emily. Julie to geniusz, musisz to przyznać – pstryknęła złośliwie.

Justin wywrócił oczami.

– Ja też coś mam dla ciebie.

Pochylił się w stronę szafki i wyjął z niej kopertę.

– Dostaliśmy zaproszenie od jakiegoś prezesa na urodziny jego syna. Pewnie znajomy Scootera. Nie muszę go pamiętać, ale sądzę, że powinniśmy pójść. Jest za tydzień. – Oznajmił.

– Po pierwsze, mój drogi to masz odpoczywać. Po drugie, jak tylko wyjdziesz ze szpitala jedziemy do Petersburga, a po trzecie to nie mam w co się ubrać, ale mnie to nie obchodzi, bo przyjechałam tutaj po córkę, nie na darmowe drinki – uniosła brew, a potem wstała. – Pójdę po coś do picia.

Skinął głową, odłożywszy na szafkę kopertę i położył się wygodnie na łóżku. Zanim dziewczyna wyszła, krzyknął za nią.

– Poproś Julie, może jest z niej taka dobra wróżka za jaką się uważa i ci coś wyczaruje. Sądzę, że w małej czarnej seksownie byś wyglądała.

Maggie odwróciła się i zauważyła na twarzy szatyna zawadiacki uśmiech. Domyśliła się co chodziło mu po głowie. Wywróciła teatralnie oczami i zamknęła drzwi. Na korytarzu widziała idącą w jej stronę lekarza Justina. Gdy tylko ją zauważył od razu zwrócił się do niej:

– Pani Bieber, prawda?

Kiwnęła twierdząco głową.

– Mam dla pani dobrą informację. Blizna goi się w błyskawicznym tempie, ale pani mąż musi rozchodzić nogę, aby była już na tyle sprawna, żebyśmy mogli wypisać go ze szpitala – powiedział z lekkim uśmiechem na ustach. Jego angielski był dobry, ale słychać było rosyjski akcent.

– Właśnie u niego byłam. Sam próbuje stanąć na nogi to dobry znak. Cieszę się, że jest lepiej – odparła i w tym samym czasie zostawiła go na korytarzu.

Na parterze znalazła kilka automatów z kawą. Wsypała cukier z dwóch saszetek i pomieszała. Popiła kilka łyków, aż w końcu zadzwonił do niej Scooter. Po tak długim czasie, odezwał się do niej.

– Scooter? Wow, nie wiedziałam, że jeszcze żyjesz – powiedziała sarkastycznie. – A tak serio, czemu dzwonisz?

– Mogę wiedzieć do cholery, co się u was dzieje? Justin jest ostatnio nieludzki – westchnął.

– Może ty mi powiesz co się dzieje? Dlaczego mój ojciec ma zostać szefem wytwórni, a nie ty? – odpowiedziała pytaniem.

– To już wiesz? Justin to papla, przysięgam na Boga.

– Ja się z tego nawet cieszę, że mi powiedział. Jakim prawem dopuściliście Jamesa do głosu? – warknęła i ugryzła plastikowy kubek. – Wiesz jakie on piekło na was sprowadzi, to był błąd, wielki błąd, Scooter.

– Nie powinienem był tego mówić, ale twój ojciec postawił naprawdę wysoką cenę. Życie za życie. Krótka piłka. Znasz to, zapewne. Wspominał o Emily przez większość czasu, szczególnie mi. Że to ja jestem jak dziadek dla małej, a nie on.

Maggie zmarszczyła czoło.

– O czym ty mówisz? – warknęła cicho.

– Tak naprawdę, handlował życiem twojego dziecka za życie Justina. Musieliśmy wybierać. Nie miałem na nic wpływu, Meg, jest mi tak wstyd. Wszystko powiedział mi Ryan. Był przy tym. Nie wiem dokładnie o co chodzi, nikt nie wie. To jest zbyt skomplikowane, ale podejrzewam, że to wszystko było ukartowane. Nie chciał, bym został następcą Reida, bo wiedział, że pozwoliłbym Justinowi na częste powroty do domu, a on właśnie tego nie chciał. Emily była przynętą, dość przydatną, skoro wciągnął w to wszystko niewinne dziecko.

Dziewczyna nie wierzyła własnym uszom. Mimowolnie łzy napłynęły jej do oczu, lecz szybko powstrzymała przez ich wypłynięciem z powiek. Zacisnęła zęby i przegryzła nerwowo wargę. Zasłoniła ręką usta i oczy. Nie mogła wydusić z siebie żadnego dźwięku przez dłuższy czas, póki z cichym westchnięciem, Scooter dodał: „Przykro mi”, a potem rozłączył się.

Teraz poczuła się sama, zupełnie sama. Serce bolało ją, głowa i ramię. Nie chciała dzwonić do Julie, bo potrzebowała to wszystko poukładać w całość, po czym opowiedziałaby jej to wszystko. Julie miała rację. Po raz kolejny miała rację.

Maggie przeczesała ręką włosy, wstała i wyrzuciła kubek do śmietnika. Skierowała się ku schodom, po czym do pokoju Justina, w którym zasnął jak małe dziecko. Tak spokojnie i niewinnie, że aż uwolniła uśmiech przez szklane oczy. Usiadła ostrożnie po drugiej stronie łóżka, biorąc do ręki kartkę z zaproszeniem.

Kobieta w pomarańczowej masce ze starszym mężczyzną ubrany w gustowny smoking na szczycie ogromnych schodów. Pełno ludzi, którzy mijali mnie obojętnie. I zjawa zakrwawionej dziewczynki przede mną ze wzrokiem zabójcy.

– Maggie? – Usłyszała śpiący głos Justina. Odwróciła ku niemu wzrok. – Coś się stało?

– Nie, czemu pytasz? – Szybko otarła oczy wierzchem dłoni.

– Wyczułem twoje zimno. Zdaje mi się, czy ty drżysz?

Gwałtownie usiadł i pogłaskał ją po głowie. Miała spuszczoną głowę, jednak palcem wskazującym uniósł jej głowę, aby mogła spojrzeć mu prosto w oczy. Maggie było ciężko to zrobić, iż wiedziała, że Justin ujrzy słone łzy na jej policzkach.

Przyjrzał się jej dokładnie i zacisnął zęby.

– Dowiedziałaś się czegoś? Nie okłamuj mnie, proszę.

Kiwnęła niechętnie głową.

– Scooter powiedział mi dlaczego to wszystko wygląda tak, a nie inaczej. Mój ojciec handlował twoim życiem i Emily. Nikt nie wie dlaczego, ale jeśli Scooter zostałby szefem wytwórni, zapewne zrobiłby jej krzywdę, a tak to poświęcił stanowisko dla nas, Justin. Nie wiem co jeszcze, mam taki mętlik w głowie.

Rozpłakała się i wtuliła głowę w zagięcie szyi szatyna, który zrobił się cały czerwony na twarzy, niczym burak. Był zły.

– Jak tylko go dorwę, urwę mu łeb. I nie żartuję!

Spojrzawszy na siebie, Maggie podała mu przed nos zaproszenie.

– On tam będzie. Owego wieczoru zjawi się wraz z Seleną, wtedy będziemy wiedzieć czy jest z nimi Emily – powiedziała cicho. – Przysięgam, że go zabiję. Przysięgam.

Otarł jej kryształowe łzy z policzka i głęboko spojrzeli sobie w oczy. Kiwnął lekko głową i uniósł kącik ust. Wiedzieli do kogo się zwrócić i co zaplanować.

Julie usiadła obok Luke’a, który dopiero teraz zauważył dwa, świeże siniaki pod kolanami z poprzedniego wieczoru. Popijał gorzką kawę i patrzył w martwy punkt gdzieś w głębi domu. Było niebywale cicho, choć oboje mieli coś do powiedzenia; nie wiedzieli tylko jak zacząć. Aż w końcu Luke zaczął pytaniem:

– Jak Justin?

Zanim Julie odpowiedziała, połknęła łyk kawy.

– Chyba dobrze, lekarz mówi, że jeszcze trochę i wyjdzie jak nowonarodzony – wzruszyła ramionami, obejmując kubek w dłoniach. – Znalazłam ten jebany adres, tego dupka Jamesa.

– Jestem w szoku, że nic wam się nie stało – uniósł brwi i podrapał się po skroni.

– Pieprzenie, Luke. Poszłam z nią tam, bo ktoś musiał, James nie zaatakowałby Maggie zbyt szybko. Znam takich jak on, gra jest prosta. Dowie się wystarczająco o nim, wtedy dokona wyboru co z tą wiedzą zrobi – uniosła ręce w górę, ale Luke szybko uspokoił siostrę.

– Nikt nie mówi, że jest inaczej. Wierzę w to, że tak jest, ale on nie jest jedyny, który próbuje ich zabić.

Julie spojrzała na niego jak na uciekiniera ze szpitala psychiatrycznego.

Luke pstryknął palcami przed jej oczami.

– Halo, obudź się. Sama sobie zaprzeczasz. To co było w hotelu, już ci mówiłem. Ktoś gra na czas. Ktoś wykorzystuje zaufanie Jamesa, bo nie kupiłby sobie przecież morderców.

– W tych czasach kupisz wszystko, drogi bracie – posłała mu krzywy uśmiech. – Jeżeli tak faktycznie jest, to mamy problem.

– My nie. Maggie i Justin mają. Wszystko kręci się wokół ich córki. Nie zauważyłaś tego? – westchnął głośno z frustracji.

– Patrzę na to przez pryzmat mojej dalekiej kuzynki, którą poznałam zaledwie tydzień temu, a nie jej dziecka. Emily nie jest pierwsza wyjątkowa, jest taka jak ja. – Julie spiorunowała brata, przekonując go do swojej racji.

Luke wiedział o tym, była to ich rodzinna tajemnica. Nie mogli jednak pogodzić się z tym, że cały świat miał zaraz o tym się dowiedzieć.

– Więc jeżeli jest ktoś kto węszy i gra na zwłokę, to my mamy problem. Nie pozwolę, żeby Maggie zginęła, zbyt długo czekałam, aby ją poznać.

Wstała, biorąc dwa kubki i wrzucając je do zlewu. Serce biło jej zbyt szybko, bo właśnie uświadomiła sobie prawdę. Choć nie całą, ale prawdę. Oparła się o blat, rozłożyła ramiona i zamknęła oczy.

Luke, widząc w tym stanie siostrę, szybko zareagował. Przytulił ją mocno i pocałował w czoło. Zgarnąwszy jej rude włosy za ucho, spojrzał prosto w oczy:

– Spokojnie, nikt się nie dowie, Jul. Obiecuję ci to.

W pewnym momencie odsunęli się od siebie, a telefon Julie zawibrował w jej kieszeni. Była to Maggie.

Od: Meg

Treść: Masz ochotę iść za tydzień na nudną imprezę z nudnymi ludźmi?

Na twarzy Julie zawitał uśmiech. Podała telefon bratu, który uniósł brew i przez gęste rzęsy posłał zaciekawione spojrzenie.

– Co ona kombinuje? – zapytał prawie niesłyszalnie.

Julie wzruszyła ramionami.

Do: Meg

Treść: Brzmi obiecująco.

Od: Meg

Treść: Ulyana Sergeenko*. Mówi ci to coś? Albo Valentino. Tylko to przychodzi mi do głowy.

Do: Meg

Treść: Od kiedy ty się znasz na modzie?

Od: Meg

Treść: Od kiedy ma się dwie przyjaciółki, które są fanatyczkami mody, nie ważne jakiej. Spędź z nimi kilka godzin w sklepie, a wymienią ci wszystkie części garderoby, które znasz lub nie. Marry i Jessica – musisz je poznać.

Do: Meg

Treść: Zaczynam się bać. Kiedy i gdzie?

Od: Meg

Treść: Naprawdę? Sądziłam, że trochę coś wiesz o tym mieście. Dom mody, jak myślisz?

Do: Meg

Treść: Nie pamiętam kiedy ostatni raz byłam na zakupach. Zaraz podjadę pod szpital, pojedziemy razem.

Od: Meg

Treść: Czekam.

Luke siedział rozłożony na kanapie, jedząc śledzia i oglądając telewizję. Niespodziewanie Julie zasłoniła mu oczy swoimi rudymi włosami i ucałowała w policzek. Jej nastrój go zdezorientował. Był zmieszany.

– Idziesz się spotkać z Maggie?

– Tak, zaprosiła mnie na zakupy. Wrócę za kilka godzin, jakby coś się wydarzyło, dzwoń – zawołała, idąc w kierunku drzwi.

– O ile będę żyć – powiedział sarkastycznie.

– Zaraz będziesz martwy, jak nie przestaniesz tak gadać.

Usłyszał zamykające się drzwi i odpuścił sobie ciętą ripostę, wiedząc, że gdyby usłyszała ją siostra zapewne rzuciłaby się na niego z nożem. Zaśmiał się pod nosem na tę myśl i wrócił do jedzenia swojego śledzia. Brakuje tylko dobrej, rosyjskiej wódki, pomyślał.

„Nie wierzę, że i on wiedział o wszystkim”

* Ulyana Sergeenko: to rosyjska projektantka mody, bodajże jedna z tych ważniejszych.